Daar gaan we weer. De eerste blogpost sinds tijden. Na het missen van zoveel blogkansen is het weer tijd om 'de boel' op te pakken. Natuurlijk met het plan een plan te maken. Een vast patroon, goed overdacht en met eigenheid en al dat soort.
Dus ik begon te schrijven; ik maakte een lijstje - voor hoognodig overzicht, ruimde de tafel op - lijstje kwam op een keurig plekje in de kast; bij de agenda- en tadaa.. het is al weer een hele maand verder. Ritme? ho, maar. Komt op het lijstje..
De laatste posts zijn al van zo lang geleden; vanaf juli kwam er de klad in. Ondertussen is er heel wat gebeurd. Even een korte opsomming dan maar..Dat we ook nog verhuisd zijn is zo rond de post van juli geweest. Hittegolf, bolle zwangerschapsbuik en verhuizen maar.
Dus, even vloog de tijd, maar daarna kwam er toch een beetje een emotionele tijd. Als je zwanger bent ga je daar toch al door - maar in ons geval, na het verlies van de kleine Micah, hebben we ons aandeel paniekmomenten wel gehad. Eden is daarom ook wat eerder gekomen, ingeleid, in het ziekenhuis met zo veel mogelijk controle.
In de week voor haar geboorte is mijn opa, de vader van mijn moeder, overleden. Hij was al jaren zwak en ziek, maar na iedere ziekenhuisopname krabbelde hij tot afgelopen oktober steeds weer wonderwel op. Ondanks zijn kwalen was hij wel een sterke man.
Ondertussen ging het ineens heel slecht met mijn oma, de moeder van mijn vader, die sterke vrouw die echt nooit wat mankeerde. Na een zomer koorts, pijn en weinig eten gaf ze toe dat ze ziek was en een dokter nodig had, belandde al snel in het ziekenhuis en vervolgens in het verzorgingshuis waar ze is overleden toen Eden nog geen maand was. Ze heeft nog even van haar kunnen genieten; had trots het geboortekaartje en foto's boven haar bed hangen en aan het eind van mijn kraamweek zijn we er langs gegaan.
Verdrietige dingen, stressvolle momenten, maar ook leuke dingen zoals de komst van ons lieve meisje, de bruiloft van mn broertje en het nieuws dat mijn zusje haar tweede kindje verwacht (oh, en die eerste is al zo'n cutie). Ondertussen verwachten we ook elk moment het 'de babyiser-telefoontje' van schoonzus en zwager.
En het werd kerst, oud en nieuw, januari en ik had op zich zo veel te bloggen, maar waar moest ik beginnen? Het werd februari en ik kreeg het ritme een beetje door maar ook toen vlogen mn dagen er doorheen.
Nu, ik ben er door- ik heb weer een begin. Daar gaan we dan.
zusjes....
