Micah

Het is zo lang geleden dat ik wat van me heb laten horen. Echt rustig zit ik nu niet achter mijn computer. Maar dit was het plan; dit moet mijn eerste post worden voordat het 'gewone' weer komt. Het is tijd om het bloggen weer op te pakken.

Onze lieve Micah; ons mooie ventje; waar we zó trots op zijn, maar waar we veel te snel afscheid van hebben moeten nemen. Alles ging anders dan ooit verwacht. We hebben hem nooit in zijn ogen kunnen kijken, door zijn vermoedelijke krullen kunnen kroelen en zullen hem nooit kunnen knuffelen of horen schateren of zelfs huilen. Met 37 weken zwangerschap is ons zoontje Micah plotseling overleden.

In plaats van een lieve baby van 3 maanden oud heb ik nu een lege armen. Een lege schoot. Een leeg kamertje. Er zijn -nu nog steeds- geen woorden te vinden om ons grote verdriet te omschrijven.

Nog even heb ik hem bij mij kunnen dragen. Nog een paar dagen hadden we om ons klaar te maken op het afscheid.

Op 8 maart is hij geboren. En al was hij overleden; op het moment dat je je kindje op je buik krijgt ben in één klap verliefd, een trotse ouder die gelaatstrekken herkent en het liefst dit mooie kereltje aan iedereen laat zien. Op 13 maart is hij in 'besloten kring' begraven. Mooi om te merken dat wij zo'n grote besloten kring hebben van lieve familie en vrienden die om ons heen staan. Dank jullie wel! 

Het is een hele heftige en emotionele tijd, we pakken de draad weer aardig op, maar het verdriet om onze kleine Micah is en blijft. Hij heeft een plekje in ons leven en ons hart.

Het is nu bijna 4 maanden geleden dat ik mijn vorige blogpost schreef; een kleine week voordat alles om ons heen stil stond en onze plannen en dromen instortten. Kort geleden heb ik officieel de draad van het werken weer opgepakt en ben ik weer volop mooie dingen aan het ontwerpen en maken. Deze blogpost ben ik al maanden aan het schrijven en herschrijven, dus het is nu echt tijd deze met jullie te delen. 

***
read in English after the jump break

After a long break it's time to get blogging again. It is difficult, though this should be my first subject to blog about.

Our sweet babyboy Micah; we're so proud of him. His goodbye came way too soon. Everything we've ever imagined and dreamt of for and with him is gone. We've never looked in his eyes, twirl his his -maybe curly- hair, hug him or even hear him laugh or cry. He died unexpectedly in the 37st week of  my pregnancy.

Instead of a sweet 3 months old babyboy in our live, my arms are empty, my lap is empty, his room is empty. There are simply no words to describe our grief.

His birth was on March 8th. Athough he isn't with us anymore; we are proud and love him deeply.

Micahs funeral was on march 13th; we were surrouded by a fantastic large group of sweet family and friends. Thank you!

These days are fierce and emotional. And although we get back in our rithms, sadness stays. He has a own place in our live and heart.

I posted my last post abouth four months ago; barely a week before our world stood stil and our dreams collapsed. Acouple of weeks ago I started to work and make beautifull things again. So it's time to post this post and get on.